Przełożona Prowincjalna s. Lucilliana Stelmaszuk, w imieniu Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu, dnia  31 lipca 1956 r. zawarła umowę ze Zrzeszeniem Katolików ,,Caritas”, w której poddała następujące warunki:

1. Wiek wychowanek (od 3 do 18 lat),
2. Liczbę (do 60),
3. Charakter upośledzenia (umiarkowane upośledzenie z wyłączeniem głębokiego
   lub schorzenia kwalifikującego kandydatkę do leczenia klinicznego lub szpitalnego),
4. Zgromadzenie zobowiązało się oddać dla Zakładu pomieszczenia własne, obciążając podatkami i innymi świadczeniami „Caritas’’,
5. Zgromadzenie zobowiązało się zatrudnić personel zakonny do pracy w zakładzie,
   w ilości zależnej od potrzeb oraz zastrzegło sobie możliwość wymiany personelu,
   z zachowaniem odnośnych przepisów prawnych i wysokości płac według obowiązującej siatki płac.

Umowa została przejęta przez obie strony i we wrześniu 1956 roku Siostry Nazaretanki stanęły wobec nowych zadań.

Jak podaje Kronika Zakładu wychowanki od samego początku otoczone zostały opieką lekarską, umożliwiono im korzystanie z rehabilitacji i zorganizowano dla nich szkołę specjalną. Siostry uczyły podopieczne samodzielności w życiu codziennym, wykonywania rożnych czynności i prac domowych oraz podjęły szereg działań mających na celu odkrycie uzdolnień i talentów u dzieci powierzonych ich opiece. Zakład nawiązał też współpracę ze szkołą podstawową w Wadowicach, której uczniowie kilka razy w roku przychodzili z upominkami do mieszkanek Zakładu. Kroniki podają, że w początkowych latach istnienia Zakładu mieszkanki, które osiągały pełnoletność przechodziły do placówek dla dorosłych. Z czasem jednak Siostry odstąpiły od tej reguły, gdyż w wielu przypadkach żal im było odsyłać dziewczęta, które wychowały się w Zakładzie a zmiana miejsca pobytu mogłaby wywołać u nich ogromną traumę.

Transformacja ustrojowa, gospodarcza i społeczna, zapoczątkowana w Polsce w latach 80. XX wieku, doprowadziła również do rozwiązania Zrzeszenie Katolików „Caritas” w dniu 30 czerwca 1990 roku.

Zgromadzenie Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu, które chciało kontynuować swoją dotychczasową działalność na polu pomocy społecznej, 19 lipca 1990 roku zawarło umowę
z Ministerstwem Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie prowadzenia i finansowania Domu Pomocy Społecznej w Wadowicach. Odtąd Dom Pomocy Społecznej podlegał nadzorowi Dyrektora Wojewódzkiego Zespołu Pomocy Społecznej w Bielsku – Białej.

W latach 1995-1997 dwupiętrowy budynek, w którym mieścił się DPS uległ modernizacji. Jego wnętrze zostało całkowicie przebudowane w celu dostosowania go do nowych standardów, szczególnie w kwestii warunków mieszkaniowych podopiecznych. Dzięki temu podopieczne przeprowadziły się do 3, 4 i 5 osobowych pokoi sypialnych z łazienkami, dostosowanymi do ich stanu fizycznego.

Dom Pomocy Społecznej w Wadowicach przeszedł pod zarząd Starostwa Powiatu Wadowickiego dnia 23 lutego 2000 roku. Stał się wtedy jednostką organizacyjną podległą Zgromadzeniu i władzom cywilnym według zasad określonych w umowie miedzy Zgromadzeniem, a Ministerstwem Pracy i Polityki Socjalnej, posiadającą własny statut.
Odpowiadając na nowe potrzeby i wyzwania oraz w celu spełnienia warunków standaryzacyjnych, podjęto projekt rozbudowy domu. Aktualnie DPS prowadzony jest w dwóch budynkach, gdyż w 2012 r. został przekazany na jego potrzeby nowy budynek.
Obecnie posiadamy 60 miejsc dla Dzieci i Młodzieży Niepełnosprawnej Intelektualnie oraz 10 miejsc dla Dorosłych Osób Niepełnosprawnych Intelektualnie.

Celem placówki jest zapewnienie pomocy dzieciom, młodzieży oraz osobom dorosłym niepełnosprawnym intelektualnie (dziewczętom, kobietom), które nie są w stanie samodzielnie zaradzić swoim potrzebom życiowym. Pomoc ta zakłada:

1. Zapewnienie stałej, całodobowej opieki.
2. Stworzenie warunków godnego i satysfakcjonującego życia, w którym uszanowana zostaje intymność jednostki, a także jej niezależność.
3. Dbałość o rozwój osobowości i samodzielności z uwzględnieniem stopnia psychicznej i fizycznej sprawności.
4. Zapewnienie odpowiednich warunków do rozwijania zainteresowań i zdolności.
5. Umożliwienie uczestnictwa w życiu społecznym, kulturalnym i religijnym.

Ta wszechstronna pomoc dokonuje się na fundamencie i w odniesieniu do zasad personalizmu chrześcijańskiego, który przyznaje szczególną rolę
i wartość osobie ludzkiej ze względu na nią samą. Promuje on otwartość człowieka na inne osoby, co stwarza przestrzeń do osiągania pełni człowieczeństwa, umożliwia otrzymanie pomocy w samorealizacji poprzez poszerzanie wiedzy, umiejętności właściwego rozsądzania, dynamizuje rozwój życia moralnego i otwieranie się na wartości kultury.

Szczególnej charakterystyki działalności placówki dodaje również odniesienie do założeń Konstytucji Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu, aby służyć
ludziom w miłości, szanując w każdym godność człowieka i dziecka Bożego a świadomość bycia jedną Bożą rodziną winna okazywać się w prawdziwym zrozumieniu ludzkich problemów dzieląc z nimi ich nadzieje, radości i troski.

Nieustanną troską osób zarządzających oraz personelu jest zbliżenie warunków
i atmosfery panujących w placówce do warunków i atmosfery domu rodzinnego.